Architektura romański wprowadziła nową organizację przestrzeni całego kościoła. Widać to w jego zewnętrznej bryle, w planie oraz we wnętrzu. Najważniejsza cecha architektury romańskiej polega na dzieleniu i dodawaniu elementów konstrukcyjnych. Budowle wyglądały tak, jakby zestawiono je z wielu mniejszych i większych klocków. Tworzyły je proste geometryczne bryły: prostopadłościany, ostrosłupy, stożki, walce i półwalce. Pomimo dużej liczby elementów całość sprawiała wrażenie struktury rygorystycznie uporządkowanej. Rządziła tym zasada hierarchii i określonej funkcji poszczególnych części. Ten sam układ form, jaki występował w nawie głównej, powtarzał się w zmniejszeniu w nawach bocznych. Całość robiła wrażenie poważne i uroczyste, jedynie światła we wnętrzu było niewiele, stąd nieco ponury ton całości. Nie wszystkie romańskie świątynie były duże i skomplikowane. Mimo to ich bryły zawsze składały się z mniejszej lub większej liczby odpowiednio skomponowanych, geometrycznie prostych kształtów, których tajemnica tkwiła w liczbie.
