Barokowa sztuka kucharska w Polsce, podobnie jak cała epoka, dotknięta była przepychem i zbytkiem. Polskie kulinaria epoki baroku, wyróżnia nadzwyczajna wprost ilość, używanych w kuchniach szlachciców, przypraw. Z kultury stołu do kultury języka i obyczajów, przeniknęło słynne – ” pieprzno i szafranno, moja mościa panno”.
„Szczupak po polsku” to potrawa z ryby tamtej epoki, przesiąknięta smakiem i zapachem najróżniejszych przypraw i dodatków, gdzie oprócz pietruszki, cebuli i wina, niezwykły gąszcz dla ugotowania ryby, tworzyły jednocześnie przyprawy – pieprz, kwiat muszkatołowy, imbir, szafran i cukier, dając pachnącą, słodką ale i palącą mieszankę, w której gotowana była osolona wcześniej ryba. Polski ówczesny Łosoś żółto po królewsku, to także potrawa, która swoją nazwę i wygląd zawdzięcza przyprawom – obficie dodawanej kurkumie i wielu innym. Ta mnogość przypraw w potrawach polskiej kuchni, stanowiła wyznacznik, nie tylko kulinarnej, ale i kultury polskiej w ogóle. Goszczący w Polsce, Jean de Laboureur, poddany królowej Ludwiki Marii Gonzagi, opisując ucztę wydaną w 1646 roku na cześć królowej,pisał, że do jedzenia nadawały się tylko dwie kuropatwy, które oddano królowej, bo wszystko przyrządzone było na sposób polski, to znaczy, obficie przyprawione.
